Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Η Τουρκάλα, ο Έλληνας και το Κουρδιστό Πορτοκαλί


Με την Pinar καθόμαστε στο ίδιο θρανίο, στο Hartnackshule στο Berlin. Δεν χρειάστηκε να ανταλλάξουμε πολλές κουβέντες για να γίνουμε φίλοι, ούτε να φτιάξουμε παρέα πολλά δαχτυλίδια από καπνό- είναι κι αυτή πρώτη τζιμινιέρα σαν κι εμένα.
Τολμώ να πω πως την αγάπησα αμέσως, όταν την είδα να πληκτρολογεί με κινηματογραφική ταχύτητα ένα μήνυμα στο κινητό της, με τα πορτοκαλί της νύχια. Ε, κι από κείνη τη στιγμή δε λέω να ησυχάσω με τίποτα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σαν να μπήκε μέσα μου ο Ερντογάν και με κυρίευσε και αποφάσισα να την εξευρωπαΐσω, όπως ακριβώς θέλησε να κάνει κι εκείνος με τις νεαρές Τουρκάλες, καταργώντας τις μαντίλες.
Εδώ πρέπει να πω πως σιχαίνομαι το πορτοκαλί χρώμα όσο οτιδήποτε άλλο- όχι, το παίρνω πίσω, περισσότερο από όλα σιχαίνομαι τη φέτα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις μπει στο οπτικό μου πεδίο, ακούω μια φωνή που μου λέει: "Κίνδυνος"- αυτό είχε πει και η Θεά Λινέτ στο "Desperate Housewives", όταν της έδωσε ο Τομ να φορέσει μια πορτοκαλί μπλούζα στην καινούργια πιτσαρία τους- και κάνω διάφορους εφιαλτικούς συνειρμούς, όπως την Pamela Anderson να σπιντάρει μαζί με το στήθος της σε παραλία της Αμερικής, αψηφώντας το νόμο της βαρύτητας- ε σε αυτό βοήθησε καταλυτικά η πλαστική χειρουργική-, το μπουκλέ στέρνο του Μιτς Μπιουκάναν, την κουζίνα της θείας μου της Λούλας που με κυνήγαγε η μάνα μου να φάω το αβγό μου- δεν αναφέρομαι μόνο στην προσχολική μου ηλικία, αλλά και πολύ αργότερα κ.ά.
Παρόλα αυτά θα έπρεπε να βρω έναν έξυπνο τρόπο να της σερβίρω, σαν σιροπιαστό του Χατζή. Να μην καταλάβει ότι είμαι ένας Ελληνάρας θρασόνι, ούτε ότι την φτύνω μαζί με τα κουκούτσια.
Στο κάτω κάτω τέσσερις μέρες τώρα με κυκλοφόρησε στα καλύτερα, στην τούρκικη αγορά του Kreuzberg για να αγοράσω λουκούμια, tatlicilar και καφέ και και με υπερασπίστηκε όταν δύο συμπατριώτες της έδειχναν τα γυαλιά μου και γέλαγαν- τους δικαιολογώ απόλυτα μια και μοιάζω με κλώνο τόσο της "Αλεπούς, όσο και του Μπούφου".
Αφού σπατάλησα αρκετές εργατοώρες, κατέληξα στο να της αρχίσω μια κουβέντα για τη Σεχραζάτ, το "Κισμέτ", τα "Ασημένια φεγγάρια" κτλ., και κάπου εκεί να της εμφανίσω ύπουλα ένα κατακόκκινο βερνίκι της MAC. Και αν στην τελική παρεξηγηθεί, τότε θα βάλω μπρος τα μεγάλα μέσα, θα πάρω ύφος Χάρις Αλεξίου, απόφοιτη του Θεάτρου Τέχνης και θα της τραγουδήσω το "Εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ"...
Δε μπορεί κοτζάμ Χάρις συγκίνησε ένα ολόκληρο έθνος με την υποκρισία της, εγώ δεν θα καταφέρω να συγκινήσω την Pinar; 

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Alexander McQueen: Αυτόχειρας Παρθένος


Ακολουθεί η τελευταία μέρα της ζωής του πιο αγαπημένου μου σχεδιαστή μόδας. Έτσι όπως την φαντάστηκα...  

Ο Alexander McQueen είπε πως θα αγόραζε τα λουλούδια μόνος του. Η καθαρίστρια από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου παραξενεύτηκε. Το αφεντικό της, το οποίο αποκαλούσε Leo, είχε κλειστεί στο διαμέρισμά του εδώ και δέκα ημέρες, μετά το θάνατο της μητέρας του. Παρόλα αυτά δεν είπε τίποτα. Θα τον έβλεπε την επόμενη από κοντά, που θα πήγαινε για να συγυρίσει. Ο δικός της Leo, της μίλησε γλυκά και έκλεισε το τηλέφωνο. Πήγε στην κουζίνα, πάτησε το on της εσπρεσιέρας και έδωσε στον οργανισμό του την απαραίτητη δόση καφείνης. Έκανε μπάνιο, ντύθηκε και βγήκε έξω…. Ήταν μια πολύ ωραία μέρα. Όλα του φαίνονταν καινούργια. Το Mayfair, οι προσφορές στα μαγαζιά, το τσουχτερό κρύο. Περιπλανήθηκε πολύ ώρα, πέρασε από το Camden Town και αργότερα επισκέφτηκε γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Το απόγευμα σταμάτησε στη μπουτίκ του, στην οδό Old Compton και αστειεύτηκε με τους υπαλλήλους. Λίγο πριν νυχτώσει, αγόρασε λουλούδια και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Όταν έφτασε στο σπίτι του, κοντοστάθηκε στην είσοδο και το κοίταξε προσεκτικά. Του φάνηκε πολύ βρώμικο. Σήκωσε τα μανίκια του, πήρε μια σακούλα σκουπιδιών και τη γέμισε με κουτιά από μπύρες, μπουκάλια από ποτά, αποτσίγαρα, καρτέλες από αντικαταθλιπτικά χάπια, αποφάγια. Ύστερα κάθισε κατάκοπος στον καναπέ και διάβασε την αγαπημένη του ερωτική ιστορία, του Γκαίτε. Ο Βέρθερος αγάπησε την Λώτε, όταν είδε το γυμνό καρπό της, την ώρα που εκείνη μοίραζε ψωμί. Λίγο πριν φτάσει στο φινάλε όμως, την αυτοκτονία του Βέρθερου από την απόρριψη της Λώτε, έκλεισε δυνατά το βιβλίο και έπιασε τη χάρτινη σακούλα που βρισκόταν δίπλα του. Την άνοιξε και έβγαλε ένα κομμάτι σχοινί. Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις έφτιαξε μια θηλιά, ανέβηκε σε μια καρέκλα και τη στερέωσε στον πολυέλαιο. Κοίταξε τελευταία φορά από το παράθυρο… μια κυρία έβγαζε βόλτα το σκυλί της, ένα ζευγάρι φιλιότανε…, πήρε μια βαθιά ανάσα και καθώς αγκάλιαζε σφιχτά τον πολυέλαιο, έσπρωξε την καρέκλα με το πόδι του. Κι όπως ήταν ψηλά, αψηφώντας το νόμο της βαρύτητας, είδε όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια του, με κινηματογραφική ταχύτητα. Το πρώτο φόρεμα που ζωγράφισε στον τοίχο του πατρικού του, όταν ήταν 3 χρονών. Ο Σκωτσέζος παππούς με το κιλτ που του έλεγε παραμύθια. Η εξομολόγηση στον πατέρα του πως ήταν gay και η απόρριψη που εισέπραξε. Η απόφασή του, στα 16 του, να εγκαταλείψει το σχολείο και να αφοσιωθεί στη μόδα. Το πρώτο του φιλί. Το πρώτο του μεθύσι. Η πρώτη φορά που έκανε σεξ. Οι διθυραμβικές κριτικές των καθηγητών του, στη Savile Row. Η γνωριμία του με την Ιζαμπέλ Μπλόου, η οποία ήταν η πρώτη που τον πίστεψε και η κατάθλιψη που γεύτηκε από το θάνατό της. Οι βόλτες στις πανκ γειτονιές του Λονδίνου. Τα γεμάτα καταχρήσεις βράδια με την κολλητή του, Kate Moss. Το ηλιοβασίλεμα στην Ίμπιζα. Ο πρόσφατος θάνατος της μητέρας του… αχ η λατρεμένη μητέρα του. Και η καριέρα. Οι τέσσερις φορές που αναδείχτηκε British Designer of the year. Τα κοστούμια που έραψε για τον πρίγκιπα Καρόλο όπου στο εσωτερικό της φόδρας του είχε γράψει βρισιές. Το μεταξωτό φουλάρι με τις νεκροκεφαλές που έγινε το απαραίτητο αξεσουάρ των κοριτσιών. Τα bumpsters, τα φαρδιά παντελόνια που λάτρεψαν όλοι. Τα μυστικά της ανδρικής ραφής που εφάρμοσε στα φορέματά του, κάνοντάς τα ακόμα πιο σέξυ. Η πρώτη It bag «Novak» που λάνσαρε μέχρι τα βραδινά τσαντάκια με το χερούλι σιδερογροθιά. Η συλλογή του για το φετινό καλοκαίρι, Platos Atlantis, με ρούχα που είχαν digital μοτίβα ερπετών… Κι ύστερα, όπως άφηνε αργά από την αγκαλιά του τον πολυέλαιο, άκουσε τον ήχο των χιλιάδων γυάλινων κρυστάλλων. Κι έκλεισε τα μάτια του.